Τα βάσανα ντ’ εδέβα

Όλιον τον κόσμον εκλώστα
κι όλια τα μεμλεκέτι͜α
και ’κ’ εύρα έναν άνθρωπον
να έχ̌’ τ’ εμά τα τέρτι͜α

Πού είσαι, ψ̌ήκα μ’, και ’κ’ εβγαίντς
και πού εκορδυλι͜άες;
Απέσ’ σα τέρτι͜α μ’ τα πολλά
επήες κι εδελι͜άες

Όλ’ χ̌αίρουνταν και τραγωδούν
και κείνταν και κοιμούνταν
Τ’ εμά τα δάκρυ͜α μαναχόν
καμίαν ’κι στεγνούνταν

Εγώ καμίαν ’κι γελώ,
μόνον αναστενάζω
’Κ’ επόρεσα ο άχαρον
τον κόσμον να χορτάζω