Με το νταούλ’ την κεμεντζ̌έ

Με το ταούλ’ την κεμεντζ̌έν,
σο γιάνι μ’ το κορτσόπο μ’
Ο κόσμον όλιον εμορφύν’
και τραγωδεί το ψ̌όπο μ’

Απόψ’ θα παί͜εις, κεμεντζ̌ετζ̌ή,
ίσα με τη λαλία μ’
Και το ταούλ’ να κρούει και πάει
θέλω με την καρδία μ’

Σύρον, γιαβρόπο μ’, το τοξάρ’
να κόφκουνταν τα τέλια σ’
Θα βάλω και ποτίζω σε,
μη στέκ’νε ξάι τα χ̌έρι͜α σ’

Απόψ’ θα παί͜εις, κεμεντζ̌ετζ̌ή,
ίσα με τη λαλία μ’
Και το ταούλ’ να κρούει και πάει
θέλω με την καρδία μ’

Με τη σεβντά και το κρασίν
το ψ̌όπο μ’ θα μεθύζω
και σην εγκάλια σ’ το πρωί,
κορτσόπον, θα γνεφίζω

Απόψ’ θα παί͜εις, κεμεντζ̌ετζ̌ή,
ίσα με τη λαλία μ’
Και το ταούλ’ να κρούει και πάει
θέλω με την καρδία μ’

Απόψ’ θα παί͜εις, κεμεντζ̌ετζ̌ή,
ίσα με τη λαλία μ’
Και το ταούλ’ να κρούει και πάει
θέλω με την καρδία μ’