Τ’ εμόν αρνόπο μ’

Τ’ εμόν, αρνόπο μ’, το μαντίλ’
να έ͜εις σο σπαρελόπο σ’
Τα δά̤κρυ͜α σ’ να σπογγίζ’, να παίρ’
τα τέρτι͜α ας σο ψ̌όπο σ’

Τ’ εμόν, φραντάλα μ’, το μαχ̌αίρ’
κρύψον σο μαξιλάρι σ’
Να ελέπ’ς όραμαν έμορφον
κι εμέν, γουρπάν’! σο γιάνι σ’

Τ’ εμόν, γιαβρίκα μ’, το καμίσ’
να στρώντς, πουλί μ’, γεργάνι σ’
Άκ’σον αέτσ’ το καρδόπο μ’,
τυλίεται απάν’ ι-σ’

Τ’ εμόν, τσ̌ικάρι μ’, το ζωνάρ’,
τ’ εμόν την ταπακιέραν
Όντες ελέπ’ς να ’ξέρτς πολλά
θέλω σε νύχτα, μέραν