Βαθέα εμπαίν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’

Για τ’ εσέν ταγιανεύκουμαι¹
κι εσύ παραμερί͜εις με -ν
Τ’ εσόν, πουλίκα μ’, η σεβντά -ν-
να ’ξέρτς πολλά κλαινίζ’ με -ν

Βαθέα ’μπαίν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’
το δίστομο μαχ̌αίρι σ’
Αν έν’ να χάται η ζωή μ’
ας φεύω ας σο χ̌έρι σ’

Πεγαδομμάτ’ είσαι, αρνί μ’,
κι εγώ ο διψασμένον
Τουσ̌έκ’ είσαι και μαξιλάρ’
κι εγώ ο νυσταγμένον

Βαθέα ’μπαίν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’
το δίστομο μαχ̌αίρι σ’
Αν έν’ να χάται η ζωή μ’
ας φεύω ας σο χ̌έρι σ’

Αρνί μ’, εμαύρυνες τη ψ̌η μ’
κι εβρούλτσες τα τσ̌ικάρι͜α μ’
Εσπάλτσες το καρδόπο μου
κι επέρες τ’ ανοιγάρι͜α μ’

Βαθέα ’μπαίν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’
το δίστομο μαχ̌αίρι σ’
Αν έν’ να χάται η ζωή μ’
ας φεύω ας σο χ̌έρι σ’

Φεγγαροτσ̌ιτσ̌εκόπο μου,
ρακί δος με ας πίνω
Το άψιμον σα τερτόπα μ’
σο καρδόπο μ’ να βζήνω

Βαθέα ’μπαίν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’
το δίστομο μαχ̌αίρι σ’
Αν έν’ να χάται η ζωή μ’
ας φεύω ας σο χ̌έρι σ’