Ασ’ όλιων προκομμέντσα

Ασ’ όλιων προκομμέντσα έν’
η νύφε τη Δευτέρας
Τη Τρίτ’ αρχινά και εμπαίν’
σα ρωθώνι͜α τ’ς αέρας

Τετράδ’ πρωί θα αρχινά
να παίρ’ τ’ απάν’ το μέρος
Την Πέφτ’ πιάνει͜ ατεν τ’ ινιάτ’,
λέει «’κι πάγω σο θέρος»

Την Παρασ̌κευήν το πρωίν
θα σύρ’ έξ’ την πογιάν ατ’ς
Και τη Σάββαν θα κλώσ̌κεται
απάν’ σην πεθεράν ατ’ς

Την Κερεκήν «ο πεθερό μ’»,
θα λέει «πολλά κακός έν’»
Θα πουσ̌μανεύ’ τα υστερνά
άμα πολλά αργώς έν’