Αφιέρωμα στον Στηβ Πεσιρίδη

Ξενιτέας σύρ’ καμονή καταματών’ καρδίας. Εκεί σον τόπον τον ξένον, ψ̌η μ’, αροθυμαγμένον. Φωλέαν ’ποίκες, ’κόνεψες. Καλόν η καλοσύνι͜α σ’. Κι ατώρα απέσ’ σην άνοιξην κι απέσ’ σην ευωδίαν επέρες το στρατίν-στρατίν και πας σον μαύρον τόπον. ’Κ’ ενούνιξες τίναν αφήντς και τίναν θανατώνεις. Η Παναΐα Σουμελά ας παίρτς σε και πάει σον τόπον και τον δροσερόν ντο κωδωνίζ’ η λύρα κι όθεν εβόρα παρχαρί’ και χλοερά λιβάδι͜α.

♫

Στέφανος «Στηβ» Πεσιρίδης
λυριτζ̌ής και ντό καλόν παιδίν!
Έτονε τραντέλλενας κι ας εγεννέθεν
σην Αμερικήν

Σην καρδίαν ατ’ ο Πόντον
και η λύρα άμον φυλαχτόν
Και τ’ οσπίτ’ν ατ’ για τον κόσμον
ανοιχτόν και φιλόξενον

Η γαρή σ’ και τα παιδία σ’,
φίλε Stevie, είν’ περήφανοι
Για τον άντραν, για τον κύρην
τον τσ̌ανταφλήν π’ είχαν ση ζωήν

Για τ’ εμάς τοι φίλτς μεγάλον,
-βάι μεγάλον- έτον το κακόν
Τώρα χ̌αίρεται που έ͜ει σε σην αυλήν Ατ’
μόνον ο Θεόν

Ας σο νου μ’ κι ας σην καρδία μ’
’κι θα εβγών’ και θα θυμούμ’ ατον
Σα παρέας και σα γλέντι͜α τ’ όνομαν ατ’
θα τιμώ ατο