Φτωχόν παιδίν

Φτωχόν παιδίν είμαι -ν- εγώ,
αέτσ’ ας εθαρρούνε
Ποίος ’κ’ εξέρ’ εμέν καλά
την καρδι͜ά μ’ ας τερούνε

Απέσ’ σην ψ̌η μ’ παλάτ’ έχω,
να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’!
Βασίλισσα μ’ θα έχω σε
κι εγώ πάντα σο γιάνι σ’

Χρυσόν τ’ εμόν η καρδία,
τ’ εσόν μαλαματένεν
Εντάμαν ας πορεύκουμες
(κι) ατείν’ ντο θέλ’ ας λέγ’νε

Απέσ’ σην ψ̌η μ’ παλάτ’ έχω,
να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’!
Βασίλισσα μ’ θα έχω σε
κι εγώ πάντα σο γιάνι σ’

Εγώ εσέν εγάπεσα,
πονώ για το χατίρι σ’
Ο κύρ’ -τ- σ’ ας έν’ για τη μάνα σ’,
η μάνα σ’ για τον κύρη σ’

Απέσ’ σην ψ̌η μ’ παλάτ’ έχω,
να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’!
Βασίλισσα μ’ θα έχω σε
κι εγώ πάντα σο γιάνι σ’