Πονεμένον καρδόπο μου

Πρόσωπον χρυσοπέσ̌κιρον,
ομμάτι͜α άμον γιαλάκρι͜α
Μήνας και χρόνια εράευα¹,
πουλί μ’, τ’ εσόν την άκραν

Πονεμένον καρδόπο μου,
ευτάς τ’ απέσ’ ι-μ’ κὰτι͜α
Κι αούτα τα μουρατόπα μ’
γέρ’κα κι άμον σακάτι͜α

Θ’ ευτάω βρεχ̌ήν τα δα̤κρόπα μ’,
την ψ̌η μ’ τρανόν αντάρα
Να πίντς ας σ’ ομματόπα μου
ντο ’κχ̌ύετ’ η κατάρα

Πονεμένον καρδόπο μου,
ευτάς τ’ απέσ’ ι-μ’ κὰτι͜α
Κι αούτα τα μουρατόπα μ’
γέρ’κα άμον σακάτι͜α

Επέρες ας σ’ ομματόπα μ’
τ’ εγάπ’ς ι-μ’ τη λαμπράδα
Σο κασελόπο μ’ ας κείται
τ’ εσόν η εμορφάδα

Πονεμένον καρδόπο μου,
ευτάς τ’ απέσ’ ι-μ’ κὰτι͜α
Κι αούτα τα μουρατόπα μ’
γέρ’κα άμον σακάτι͜α