Σεβνταλής

Σ’ εμέτερον το χωρίον
έχομ’ έναν σεβνταλήν
Λάσ̌κεται όλεν τη νύχταν,
[χάν’] τόπον πουδέν ’κι αφήν’

Χαρεντερίζ’ τα κορτσόπα,
ατά ’κι κοιμούντανε
Δίν’νε ωτίν σα τραγωδίας,
(κι) ατόν αφουκρούντανε

Σ’ εμέτερον το χωρίον
και -ν- ατός ο σεβνταλής,
έγρασεν πολλά παπούτσ̌ι͜α
σα κορίτσ̌ι͜α απ’ οπίσ’

Χαρεντερίζ’ τα κορτσόπα,
ατά ’κι κοιμούντανε
Δίν’νε ωτίν σα τραγωδίας,
(κι) ατόν αφουκρούντανε

Τα κορτσόπα σο χωρίον
λέν’, γελούνε μετ’ ατόν
Άμον ντ’ έρ’ται εκείν’ η ώρα
αφήν’ν’ ατον μαναχόν

Χαρεντερίζ’ τα κορτσόπα,
ατά ’κι κοιμούντανε
Δίν’νε ωτίν σα τραγωδίας,
ατόν αφουκρούντανε