Σον θάνατον εφτάνω

’Κι θέλω να νουνίζ’ ατο
αν χάνω σε καμίαν
Με την ιδέα παίρ’ παγών’
το αίμα μ’ σην καρδίαν

Εσύ τ’ εμόν είσαι, αρνί μ’,
κι εσέναν άμα χάνω
Άλλο ’κι θέλω τη ζωή μ’,
σον θάνατον εφτάνω

Εσύ τ’ εμόν το όρωμαν,
το τέρτ’ κι η τραγωδία μ’
και το μαχ̌αίρ’ και τ’ άψιμον
ντο κρού’νε σην καρδία μ’

Εσύ τ’ εμόν είσαι, αρνί μ’,
κι εσέναν άμα χάνω
Άλλο ’κι θέλω τη ζωή μ’,
σον θάνατον εφτάνω

Κι όθεν να κλώσκουμαι τερώ
κι όθεν το χ̌έρ’ απλώνω
όλεν ο κόσμον, ψ̌η μ’, εσύ,
σ’ ομμάτι͜α μ’ εσύ μόνον

Εσύ τ’ εμόν είσαι, αρνί μ’,
κι εσέναν άμα χάνω
Άλλο ’κι θέλω τη ζωή μ’,
σον θάνατον εφτάνω