Την καρδία μ’ θα σ̌κίζ’ ατο

Την καρδία μ’ θα σ̌κίζ’ ατο
κι έχω δύο καρδίας
Σ’ έναν θα βάλω τα καημούς,
σ’ άλλο τ’ αροθυμίας

Το αίμαν νερόν ’κ’ ’ίνεται,
οι Ρωμαίοι ’κι τουρκεύ’νε
κι ο αδελφόν τον αδελφόν
πάντα θ’ αραεύ’νε

Αναστενάζω, σείουνταν
τα ψηλά τα ραχ̌ία
κι όταν πονώ μαραίν’ντανε
τα φύλλα σα κλαδία

Το αίμαν νερόν ’κ’ ’ίνεται,
οι Ρωμαίοι ’κι τουρκεύ’νε
κι ο αδελφόν τον αδελφόν
πάντα θ’ αραεύ’νε

Πουλόπα ταξιδιάρικα,
έναν μένεμαν φέρ’τεν
Τα κυρουκά μ’ κι ο αδελφό μ’
αν ζούνε σ’ εμέν πέτεν

Το αίμαν νερόν ’κ’ ’ίνεται,
οι Ρωμαίοι ’κι τουρκεύ’νε
κι ο αδελφόν τον αδελφόν
πάντα θ’ αραεύ’νε