Ενότητα 2η | Τάκης Παπαδόπουλος

Ανάθεμα θα βλαστημώ
τα δώδεκα τα μήνας
Τα συνέλ’κα μ’ ερχίνεσαν
φεύ’νε απ’ είνας-είνας

Ανθρώπε, μη νεγκάσ̌κεσαι,
άδικον έν’ ο κόπος
Το μερτικό σ’ έναν κουστούμ’
και δύο μέτρα τόπος

♫

Πού είσαι, ψ̌ήκα μ’, και ’κ’ εβγαίντς
και πού εκορδυλι͜άες;
Απέσ’ σα τέρτι͜α τα πολλά
επήες/έπεσες κι ενεπάες

Όλιον τον κόσμον ελάστα,
όλια τα μεμλεκέτι͜α
και ’κ’ εύρα έναν άνθρωπον
να έχ̌’ τ’ εμά τα τέρτι͜α

♫

Αγάπα τηνάν αγαπάς,
εμέναν απιδέβα
(Κι) Αρ’ άφ’ς -ι με ας καίγουμαι
και σ’ άψιμον ντ’ εσέβα

Όντες τερώ σε μη τερείς,
κάποιος εγροικά ’το
Το φίλεμαν ντ’ εδώκες με,
πουλόπο μ’/αρνόπο μ’, έλα, να ’το!

Όθεν καικά ανταμώνω σε
ευτάς με και όλιον κλαίγω
Εγώ καμίαν για τ’ εσέν
βαρύν λόγον ’κι λέγω

Τ’ εμόν τ’ αρνίν επέθανεν,
σην κόλασην επήεν
’Κι κλαίγω ντο επέθανεν,
κλαίω ντ’ εκολατίεν

♫

Απόψ’ είδα έναν όνερον,
ευρέθα σ’ άλλο κράτος
Θαρρείς έτον παράδεισος,
τσ̌ιτσ̌άκια έτον γομάτος

Αΐκον όνερον, ψ̌ήκα μ’,
να έτον αληθινόν!
Οπίσ’ άλλο ’κι θ’ εκλώσκουμ’,
εγώ, μα τον Θεόν!

Τ’ οσπιτόπα τουν έμορφα,
μικρίκα άμον καλύβι͜α
Ταουτεμένα απέσ’ σ’ ορμάν’,
σ’ ελάτι͜α και σα λίβι͜α
Ταουτεμένα σ’ ορμάνια,
σ’ ελάτι͜α και σα λίβι͜α

Αΐκον όνερον, ψ̌ήκα μ’,
να έτον αληθινόν -ι!
Οπίσ’ άλλο ’κι θ’ εκλώσκουμ’,
εγώ, μα τον Θεόν!

Παξ̌έδες μαύρα λάχανα,
χωράφι͜α με τ’ ελαίας
Ο Χρύσανθον πρωθυπουργός,
ο Γώγον βασιλέας!

Αΐκον όνερον, ψ̌ήκα μ’,
να έτον αληθινόν!
Οπίσ’ άλλο ’κι θ’ εκλώσκουμ’,
εγώ, μα τον Θεόν!

♫

Φυσά -ν- αέρα, έρ’ται ποράν’,
βοούν τ’ άγρα̤ τ’ ορμάνια
Και τη κοσμί’ τα τερτόπα,
ατά ’κ’ έχ’νε τερμάνια

Ραχ̌ι͜ά και ραχ̌οκέφαλα,
ανοίξτεν να/θα περάζω
Ωρι͜άσον παίρετε άψιμον
όντες θ’ αναστενάζω

Αναστενάζω θλιβερά
και κλαίω λυπημένα
Πουλόπο μ’, γιάμ’ εντώκε σε
η μάνα σ’ για τ’ εμένα;