Καλαμαριά

Καλαμαριά, Καλαμαριά,
πού είν’ εκείν’ τα κάλλι͜α σ’;
Πού είν’ τα χρόνι͜α τ’ έμορφα
κι εκείν’ τα παλληκάρι͜α σ’;

Είχαμε τα γραμμόφωνα,
λατέρνας, κεμεντζ̌έδες
Κανείς τ’ οπίσ’ ’κ’ ενούνιζεν
ούλ’ έσαν εγλεντζ̌έδες

Πού είναι εκείνα τα καιρούς
και σην Καλαμαρίαν;
Γλυκά να παίζ’ η κεμεντζ̌έ
μεσανυχτί’ σκοτίαν

Εχάθαν ούλια τ’ έμορφα
εκείν’ τα ταβερνόπα
Τριγύλ’-τριγύλ’ τσ̌ιτσ̌εκόπα
κι έμορφα σ̌ισ̌λικόπα

Καλαμαριά, Καλαμαριά,
νυφούλα στολισμέντσα
και -ν- απέσ’ σον Θερμαϊκόν
η χιλιοχαϊδεμέντσα

Ας σοι παλιούς π’ επέμ’νανε
οι ολίγοι που ζούνε,
εκείν’ τα χρόνι͜α τ’ έμορφα
πάντα θ’ αναπολούνε