Έναν είμες ση ζωήν

’Ίνεται τρανόν χαράν
κι εγώ ’ίνουμαι γουρπάν’
Γουρπάν’ για τ’ εσόν την ψ̌ην,
έναν είμες ση ζωήν

Παραθύρι͜α άνοιξον,
απόψ’ ’ίνεσαι τ’ εμόν
Γόμωσον και την οτά σ’
με τα φύλλα τη σεβντάς

’Ίνεται τρανόν χαράν
κι εγώ ’ίνουμαι γουρπάν’
Γουρπάν’ για τ’ εσόν την ψ̌ην,
έναν είμες ση ζωήν

Απόψ’, σ̌εκέρι μ’ και μέλ’
η εγάπ’ εγκάλιας θέλ’
Κι ας σην πόρταν ντο δι͜αβαίντς
με τ’ εσ̌όπο σ’ θα εβγαίντς

’Ίνεται τρανόν χαράν
κι εγώ ’ίνουμαι γουρπάν’
Γουρπάν’ για τ’ εσόν την ψ̌ην,
έναν είμες ση ζωήν

Έλα, άσπρον περιστέρ’,
να κρατείς τ’ εμόν το χ̌έρ’
Έπαρ’ με όθεν κι αν πας
σον ουρανόν ντο πετάς

’Ίνεται τρανόν χαράν
κι εγώ ’ίνουμαι γουρπάν’
Γουρπάν’ για τ’ εσόν την ψ̌ην,
έναν είμες ση ζωήν