Πριγκιποπούλ’

Έλα, αρνόπο μ’, μετ’ εμέν,
έλα, ’κι θα πουσ̌μανεύ’ς
Μετ’ εμέναν θα ευρήκ’ς
ση ζήσην ντο αραεύ’ς

Θα χτίζω βασιλοσκάμ’
να καλοκαθίζω σε
Θά ’χω σε πριγκιποπούλ’
να καλοκαρδίζω σε

Θα ’φτάγω να είν’ χαράς
ντο ’κχ̌ύντς τα δα̤κρόνερα σ’
Κι όλια με το νου ντ’ ευτάς
ν’ αληθεύ’νε τ’ όνερα¹ σ’

Θα χτίζω βασιλοσκάμ’
να καλοκαθίζω σε
Θά ’χω σε πριγκιποπούλ’
να καλοκαρδίζω σε

Όσον έν’ ση γην η ψ̌η μ’
και τ’ άστρα σον ουρανόν
θα είσαι, τρυγόνα μου,
τ’ έσ̌’ τ’ εμόν το μαναχόν

Θα χτίζω βασιλοσκάμ’
να καλοκαθίζω σε
Θά ’χω σε πριγκιποπούλ’
να καλοκαρδίζω σε