Εσέγκες σον παράδεισον

Είχα καρδόπον γεραλίν
σα τέρτα̤ φορτωμένον
Ας ση σκοτίαν κι άλλο χ̌ούρ’,
μαύρος ηλοκαμένον

Εσέγκες σον παράδεισον,
πουλόπο μ’, το καρδόπο μ’
κι ατώρα άμον άγγελος
επέρες και το ψ̌όπο μ’

Όλια ας σο νου μ’ εχάθανε,
τα άσ̌κεμα επήαν
Ας ση σεβντά σ’ τα έμορφα
τα έμψυχα μ’ ενοίαν

Εσέγκες σον παράδεισον,
πουλόπο μ’, το καρδόπο μ’
κι ατώρα άμον άγγελος
επέρες και το ψ̌όπο μ’

Θα γελούμε, θα χ̌αίρουμες
ντο έρ’τανε τα χρόνι͜α
Μίαν αδά, μίαν ακεί 
άμον τα χ̌ελιδόνι͜α

Εσέγκες σον Παράδεισον,
πουλόπο μ’, το καρδόπο μ’
κι ατώρα άμον άγγελος
επέρες και το ψ̌όπο μ’

Εσέγκες σον Παράδεισον,
πουλόπο μ’, το καρδόπο μ’
κι ατώρα άμον άγγελος
επέρες και το ψ̌όπο μ’