Εμέν, αρνί μ’

Εσύ, πουλί μ’, γιατί εβγαίντς
τα νύχτας σο λασίον;
Ντό πόνον κρύφτς σο καρδόπο σ’
και ξενυχτάς σον κρύον;

Εμέν, αρνί μ’, γιατί ’κι παίρτς
έναν νύχταν με τ’ άστρα;
Λαρώνω όλια τα τερτόπα σ’
ντο κρύφτς σα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα

Όλια τα άστρα τ’ ουρανού
εσέναν συντροφεύ’νε
Φώταγμαν δίγ’νε σε -ν-, αρνί μ’,
κι από εγάπ’ ’κι ’ξέρ’νε

Εμέν, αρνί μ’, γιατί ’κι παίρτς
έναν νύχταν με τ’ άστρα;
Λαρώνω όλια τα τερτόπα σ’
ντο κρύφτς σα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα

Και τα πουλόπα μετ’ εσέν
σα δέντρα ξημερών’νε
Πονούνε άμα ’κ’ επορούν
καρδίας να λαρών’νε

Εμέν, αρνί μ’, γιατί ’κι παίρτς
έναν νύχταν με τ’ άστρα;
Λαρώνω όλια τα τερτόπα σ’
ντο κρύφτς σα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα