Δεκαοχτώ τραντάφυλλα

Πού πας, ανθέ μ’ και άνοιξη μ’,
Καλομηνά μ’ κι Απρίλη μ’,
γαληνεμένον θάλασσα,
κερόπο μ’ και καντήλι μ’;

♫

Εσύ το γέλιο μ’ κι η χαρά μ’,
πουλί μ’, ’πόθεν επάρθες;
Ήλε μ’, γιατί εβασίλεψες
σο χάραμαν κι εχάθες;

Δεκαοχτώ τραντάφυλλα,
τα χρόνια σ’ όλι͜α εκείνα
Και τ’ άλλα ντο θα εζήν’νες
εγένταν, ψ̌όπο μ’, κρίνα

Σ’ εσέν θα έπρεπε, πουλί μ’,
να κρούει χαράς καμπάνα
κι όχι αγγέλ’ να παίρ’νε σε
και πάγ’νε σα ουράνια

Δεκαοχτώ τραντάφυλλα,
τα χρόνια σ’ όλι͜α εκείνα
Και τ’ άλλα ντο θα εζήν’νες
εγένταν, ψ̌όπο μ’, κρίνα

Κι ατώρα σην Ανάστασην
με τον Χριστόν εντάμαν,
άγγελος θα πετάς και πας
εσύ πα σα ουράνια

Δεκαοχτώ τραντάφυλλα,
τα χρόνια σ’ όλι͜α εκείνα
Και τ’ άλλα ντο θα εζήν’νες
εγένταν, ψ̌όπο μ’, κρίνα