Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε

Έσ’νε τ’ εμόν τ’ ακριβόν,
πώς εποίκες με κακόν;
Την καρδι͜ά μ’ ’τογράεψες,
άλλο ’κ’ εχωρείς απέσ’

Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε
μ’ ερωτάς ντ’ επέμ’νανε
Όλι͜α εείνα ντ’ έζησαμ’
’χάθαν κι επιδέβανε

Σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανά,
είν’ τα κρίματα σ’ τρανά
Επουγαλεύτα ας σην ψ̌η σ’,
ξάι ’κι θέλω σε -ν- οπίσ’

Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε
μ’ ερωτάς ντ’ επέμ’νανε
Όλι͜α εείνα ντ’ έζησαμ’
’χάθαν κι επιδέβανε

Θέλτς να κλώσ̌κεσαι σ’ εμέν,
ατώρα έν’ νεφιλιάν
’Κι θα ’βρήκ’ς φως ση σκοτίαν,
σο σαχτάρ’ απέσ’ φωτίαν

Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε
μ’ ερωτάς ντ’ επέμ’νανε
Όλι͜α εείνα ντ’ έζησαμ’
’χάθαν κι επιδέβανε