Ας παίρ’ η νύχτα άψιμον

Μ’ έναν τραντάφυλλον σο χ̌έρ’
κι εγάπην σην καρδία μ’
θα έρχουμαι ανταμώνω σε,
πουλόπο μ’, ση σκοτίαν

Ας παίρ’ η νύχτα άψιμον
και καί͜ει όλα τα άστρα
Έχω τ’ ομμάτι͜α σ’ φώταγμαν
κι ατά τα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα

Θάματα τα τερέματα σ’,
εμέν θα παλαλών’νε
Μαχ̌αίρι͜α πα να ’ίν’ντανε
ας κρούγ’νε και ματών’νε

Ας παίρ’ η νύχτα άψιμον
και καί͜ει όλα τα άστρα
Έχω τ’ ομμάτι͜α σ’ φώταγμαν
κι ατά τα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα

Ας παίρ’ η νύχτα άψιμον
και καί͜ει όλα τα άστρα
Έχω τ’ ομμάτι͜α σ’ φώταγμαν
κι ατά τα ψ̌ήα σ’ τ’ άσπρα