Με τη εγάπης το νερόν

Τη μάνας ι-σ’ το ταπιέτ’
’κι αφήντς ατ’ απ’ απάν’ ι-σ’
Πώς, ψ̌η μ’, ν’ αποκολλίζω σε,
να κόφτω το φιστάνι σ’

Δέντρον ομοι͜άζ’ το καρδόπο μ’,
πότ’σον για να λαρούται
με τη εγάπης το νερόν,
άλλο μη φαρμακούται

Όπου κέσ’ πας ευρίεσαι,
η μάνα σ’ οξωπίσ’ ι-σ’
Τερώ η καρδι͜ά σ’ για τ’ εμέν
κρούει και φογάτ’ η ψ̌η σ’ -ις

Δέντρον ομοι͜άζ’ το καρδόπο μ’,
πότ’σον για να λαρούται
με τη εγάπης το νερόν,
άλλο μη φαρμακούται

Τερώ γελάς, κρυφοτερείς
κι εμέν ελέπ’ με η μάνα σ’
’Κι αφήν’ με, ψ̌η μ’, να χ̌αίρουμαι
τ’ εσά τα εμορφάδας

Δέντρον ομοι͜άζ’ το καρδόπο μ’,
πότ’σον για να λαρούται
με τη εγάπης το νερόν,
άλλο μη φαρμακούται

Εσ̌όχρεψεν η μάνα σ’ -ις
μη παίρω σε σο γιάνι μ’
Πάει πουσ̌πουρεύ’¹, χολήν εβγάλ’
πονεί, κρούει το κιφάλι μ’

Δέντρον ομοι͜άζ’ το καρδόπο μ’,
πότ’σον για να λαρούται
με τη εγάπης το νερόν,
άλλο μη φαρμακούται

Δέντρον ομοι͜άζ’ το καρδόπο μ’,
πότ’σον για να λαρούται
με τη εγάπης το νερόν,
άλλο μη φαρμακούται