Χ̌ίλια λόγια να λέω σε

Χ̌ίλια λόγια να λέω σε,
αρνί μ’, ’κι θ’ εγροικάς -ι
πόσον τρανόν έν’ η χαρά
ντο δί’ με η σεβντά σ’ -ι

Η άνοιξη εμορφύν’ τη γην,
τον ουρανόν, τα άστρα
Κι εσύ τη ζήση μ’ εμορφύντς
με τα τσ̌ιτσ̌έκια τ’ άσπρα

Όντες, τρυγόνα μ’, έρχ̌εσαι
καλοκονεύ’ς σο γιάνι μ’
φαρφαταρά̤ το καρδόπο μ’
και μυρμηγκιά τ’ απάν’ ι-μ’

Η άνοιξη εμορφύν’ τη γην,
τον ουρανόν, τα άστρα
Κι εσύ τη ζήση μ’ εμορφύντς
με τα τσ̌ιτσ̌έκια τ’ άσπρα

Κι όντες έρ’ται τ’ ηλέπαρμαν
με τ’ έμορφα βρατέρι͜α
εσύ ρού͜εις σ’ εγκαλιόπο μου
κι εγώ πετώ σ’ αστέρι͜α

Η άνοιξη εμορφύν’ τη γην,
τον ουρανόν, τα άστρα
Κι εσύ τη ζήση μ’ εμορφύντς
με τα τσ̌ιτσ̌έκια τ’ άσπρα

Και σο κρεβάτ’ όντες ευτάς
μαξιλάρ’ τ’ εμπροκάρδι͜α μ’
μ’ ονέρ’τα φεγγοσ̌κέπαγα
γομούντανε τ’ οβράδι͜α μ’

Η άνοιξη εμορφύν’ τη γην,
τον ουρανόν, τα άστρα
Κι εσύ τη ζήση μ’ εμορφύντς
με τα τσ̌ιτσ̌έκια τ’ άσπρα