Πάν’ τα χρόνι͜α εδέβανε

Θα εμπαίνω σο χορόν,
γέρος είμαι, ’κ’ επορώ
Τα χρόνι͜α μ’ εδέβανε,
χ̌ι͜όνι͜α εμέν εύρανε

Πάν’ τα χρόνι͜α εδέβανε
[και -ν-] άλλο οπίσ’ ’κ’ έρ’τανε
’Δέν να ’φτάγω ’κ’ επορώ,
εχ! μαύρον η ζωή ντο ζω

Όντες έμ’νε παλληκάρ’,
πουλί μ’, άμον λεοντάρ’
τον κόσμον εχάλανα,
κορτσόπα επαλάλωνα

Πάν’ τα χρόνι͜α εδέβανε
[και -ν-] άλλο οπίσ’ ’κ’ έρ’τανε
’Δέν να ’φτάγω ’κ’ επορώ,
εχ! μαύρον η ζωή ντο ζω

Κρού’ν σο νου μ’ τα παλαιά,
αρ’ τα χρόνι͜α τα καλά
Παίρ’ με το παράπονον,
τρέχ̌’ το δά̤κρ’ άμον νερόν

Πάν’ τα χρόνι͜α εδέβανε
[και -ν-] άλλο οπίσ’ ’κ’ έρ’τανε
’Δέν να ’φτάγω ’κ’ επορώ,
εχ! μαύρον η ζωή ντο ζω

Πίνω ούζο και μεθώ,
σίτι͜α στέκω βλαστημώ
Κρίμαν έν’, μα τον Θεόν,
να γερά ο άνθρωπον

Πάν’ τα χρόνι͜α εδέβανε
[και -ν-] άλλο οπίσ’ ’κ’ έρ’τανε
’Δέν να ’φτάγω ’κ’ επορώ,
εχ! μαύρον η ζωή ντο ζω