Στην ξενιτει͜άν ο ξένον

Το ρητόν ατό ντο λένε,
«όπου ζεις εκεί πατρίς!»
ψέμαν έν’, παιδία, ψέμαν έν’,
σην ξενιτει͜άν ο ξένον ξένος έν’

Ο ξένον ’κι πονεί σε
ξάι και ’κι τερεί σε
και ντ’ ευτάς καμίαν ’κι ορωτά
Πονείς για τα παιδόπα σ’,
τρέχ’νε τα δα̤κρόπα σ’
και -ν- ατός τερεί σε και γελά

Έσυρα πολλά σα ξένα,
τα μαλλία μ’ έσπρυναν
Τα καλά τα χρόνα̤ έφυγαν
μαύρα και χαράμι͜α επήγαν

Τώρα απέσ’ ση χώραν
βλαστημώ την ώραν
ντ’ έγκε με σα ξένα σα μακρά
Μαύρον η καρδία μ’,
εχάσα την υεία μ’
και το κατσί μ’ άλλο ’κι γελά

Ατείν’ ένας με τον άλλον
γονουσ̌εύ’νε και γελούν
Εγώ ’δέν να λέγω ’κ’ επορώ,
στέκω κι άμον παλαλός τερώ

Τώρα απέσ’ ση χώραν
βλαστημώ την ώραν
ντ’ έγκε με σα ξένα σα μακρά
Μαύρον η καρδία μ’,
εχάσα την υεία μ’
και το κατσί μ’ άλλο ’κι γελά