Έντρισεν με είναν ξέντσαν

Έντρισεν με είναν ξέντσαν,
άχαρον παιδίν,
να παίρ’ παραμονήν
Ατός ηύρεν την πελι͜άν ατ’,
μαειρεύ’ και σιδερών’,
ναι και το κρεβάτ’ν ατ’ σ’κών’

Ενεγκάστεν το καημένον,
αέτσ’ ’κ’ έτον μαθεμένον
Ὰμα σύρ’ α̤τα σην ψ̌ην
ους να παίρ’ παραμονήν

Ασ’ εκείνεν έναν ώραν
εμπροστά γνεφίζ’,
τ’ άχαρον νουνίζ’
Το φαΐν πώς θα ευτάει,
την καφέν ατ’ς πώς θα βράζ’,
το τραπέζ’ να ετοιμάζ’

Ενεγκάστεν το καημένον,
αέτσ’ ’κ’ έτον μαθεμένον
Ὰμα σύρ’ α̤τα σην ψ̌ην
ους να παίρ’ παραμονήν

Εκείνε με τοι γνωστούς ατ’ς
λέει και γονουσ̌εύ’
κι όλεν μασχαρεύ’
Κι ατό ’δέν ’κι γανεύ’
και -ν- απέσ’ και σο σαλόν’
στέκ’ άμον το ορφανόν

«Μάνα» λέει και δακρύζ’
και τοι φίλτς αθε νουνίζ’
Κι όλι͜α σύρ’ α̤τα σην ψ̌ην
ους να παίρ’ παραμονήν