Ζωντοχήρα

Αχ! για τ’ εσέν, ζωντοχήρα,
τον κατήφορον επήρα
Σύρτς με -ν- άμον τον μαγνήτην,
αχ! πώς θα κλειδώντς τ’ οσπίτι μ’!

Με τα πείσματα ντ’ ευτάς με
ετελείωσες την ψ̌η μ’
κι όλεν αποπίσ’ ι-σ’ τρέχω,
μαύρον έντον η ζωή μ’

Αρ’ εγώ για το χατίρι σ’
πώς εγένουμ’νε αλήτης
Αρ’ εγώ για το χατίρι σ’
γυροκλώσκουμαι μπατίρης

Χώρι͜α ο άντρα σ’, τα παιδία σ’,
εύρες την ελευθερία σ’
Ση ζωή σ’ ’κ’ εμπαίν’νε μέτρα,
ξημερώντς απέσ’ σα κέντρα

Τη νύχταν ευτάς ημέραν,
όλεν πίντς και τραγωδείς
Με τα έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’
πάντα ολόερα τερείς

Τερείς άμον διψασμέντσα,
ζωντοχήρα χωρισμέντσα
Τερείς άμον διψασμέντσα,
ζωντοχήρα αφορισμέντσα

Με τα κάλλι͜α σ’ ούλ’ θαμπών’νε
παντρεμέν’, πεκιάρ’, πληρών’νε
Με τ’ εσά τα τσ̌αλουμόπα
παλαλούνταν τα παιδόπα

Κι εγώ μετ’ εσέν μερώνω
και σο γιάνι σ’ λύγουμαι
Αν θα πας με έναν άλλον
εγώ ντό θα ’ίνουμαι;

Ζωντοχήρα, αγαπώ σε
κάτ’ θα ’φτάγω να κρατώ σε
Ζωντοχήρα, αγαπώ σε
κάτ’ θα ’φτάγω να κρατώ σε