Τ’ οσπιτόπο μ’ εχαλάεν

Παίρ’ τηλέφωνον η μάνα μ’
για τα εγγόνι͜α τ’ς ερωτά
«Πουλί μ’, ντ’ ευτάν’ τα παιδόπα σ’,
γράψον με αν είν’ καλά»

Μανίτσα μ’, αν στείλω γράμμα
θα φουρκίεσαι ας σο κλάμαν
την αλήθειαν αν μαθάντς
Σύρον την αροθυμίαν,
για τ’ εμέν και τα παιδία μ’
άλλο να μη ερωτάς

Τ’ οσπιτόπο μ’ εχαλάεν,
μανίτσα μ’, ’κ’ είμαι καλά
Η γαρή μ’ και τα παιδία μ’,
μάνα, ζούνε χωριστά

Χώρι͜α ζω ας σα παιδία μ’,
να νεβζήνω την φωτία μ’
ούζον πίνω και μεθώ
Δίγω την παράν ντ’ εβγάλλω,
πίνω για να ανασπάλω,
ὰμα, μάνα, ’κ’ επορώ

Μανίτσα μ’, εγώ -ν- εχάθα,
άλλο ’κ’ είμαι για τ’ εσέν
Ποίσον σίδερον το ψ̌όπο σ’,
μη πονείς ξάι για τ’ εμέν

Τα παιδία μ’ εχωρίγα,
πριν την ώρα μ’ εκρεμίγα,
μανίτσα μ’, πολλά ’κι ζω
Τα καημένα τα παιδία μ’
θα σύρ’νε την ορφανίαν
και για όλι͜α φταίω εγώ