Ο γέρον πάντα γέρος έν’

Ο γέρον πάντα γέρος έν’,
πάντα μυρίζ’ χοσ̌έαν
Τη νέονος το φίλεμαν
μυρίζ’ τρανταφυλλέαν

Φαρμάκωσον τη σ̌κύλ’ το γιον
και -ν- έλα μετ’ εμένα
Τίναν επέμ’νεν ο κόσμον
και θ’ απομέν’ κι εσένα;

Ανάθεμα τη κεμεντζ̌έν,
τη κεμεντζ̌ές τ’ ωτία
Ευτάνε με και λάσκουμαι
μεσανυχτί’ σκοτίαν

Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα,
αΐκον έν’ κι η ζήση
Ντ’ εποίκα σε, τσ̌ούνας κουτάβ’
και ’κ’ έρθες απ’ οπίσ’ -ι;