Τ’ εμόν το κορτσόπον

Αγαπώ έναν κορτσόπον
δεκαέξ’ χρονών
Ολήμαυρα τ’ ομματόπα τ’ς,
έν’ μελαχρινόν

Δεκαέξ’ χρονών, δεκαέξ’ χρονών,
τ’ εμόν το κορτσόπον
έν’ μελαχρινόν,
έν’ πολλά μικρόν!

Για τ’ ατέν πονεί το ψ̌όπο μ’,
βασανίγουμαι
Αν ’κ’ ελέπ’ ατε ένα βράδον
τυραννίγουμαι

Δεκαέξ’ χρονών, δεκαέξ’ χρονών,
τ’ εμόν το κορτσόπον
έν’ μελαχρινόν,
έν’ πολλά μικρόν!

Έσ̌κισεν τ’ εμόν την καρδά̤ν,
εσέβεν σην ψ̌η μ’
Παλαλούμαι αν ’κ’ ελέπ’ ατε
έναν βραδήν

Δεκαέξ’ χρονών, δεκαέξ’ χρονών,
τ’ εμόν το κορτσόπον
έν’ μελαχρινόν,
έν’ πολλά μικρόν!