Σο σταθμόν θα περιμένω

Έφυες κι εμέν εφέκες
έρημον και μαναχόν
Το μαξιλάρι σ’ επόμ’νεν
εύκαιρον σο γιάν’ τ’ εμόν

Την ημέραν αναμένω,
σο παράθυρον τερώ
και τη νύχταν ’κι κοιμούμαι,
χωρίς εσέν ’κ’ επορώ

Αραεύω σε σο γιάνι μ’
την ανάσα σ’ να μετρώ,
την εγκάλα̤ σ’ να χουλεί με
και τα χ̌είλα̤ σ’ να ρουφώ/φιλώ

Η καρδία μ’ πονεμένον,
το γεργάνι μ’ ’κι χουλέν’
Εύκαιρον το μαξιλάρι σ’
να κλώσ̌κεσαι αναμέν’

Έπαρ’ το τρένον και έλα,
άλλο ’κι ταγ̆α̤νίζω
Σο σταθμόν θα περιμένω
σην εγκάλα̤ σ’ να ρούζω