Τσ’ εγάπ’ς τα νερά

Εσύ που επέρες
την καρδι͜ά μ’ κι εδέβες
ντ’ εποίκες να εξέρ’νες,
ντο καις τη χαρά μ’

Παίρτς την εγκάλι͜α σ’
και όλι͜α τα κάλλι͜α σ’
Σ’ εμέναν εφέκες
τη ψ̌ης τη γεράν

Όντες θυμούμαι
εσέν, παλαλούμαι
Να χάνω φογούμαι
τσ’ εγάπ’ς τα φτερά
Και για τ’ εσέναν
τ’ ομμάτι͜α μ’ κλαμένα,
φουρκίζ’νε εμένα
σ’ εγάπ’ς τα νερά

Καίω, βρουλίζω,
το ψ̌όπο μ’ κλαινίζω
Πονώ και νουνίζω·
τα τέρτι͜α μ’ πολλά!

Τέρτι͜α απ’ εσέναν,
ομούτι͜α χαμένα,
εγάπ’ ντο τερεί με
κι άλλο ’κι γελά

Όντες θυμούμαι
εσέν, παλαλούμαι
Να χάνω φογούμαι
τσ’ εγάπ’ς τα φτερά
Και για τ’ εσέναν
τ’ ομμάτι͜α μ’ κλαμένα,
φουρκίζ’νε εμένα
σ’ εγάπ’ς τα νερά

Δὼμα το χ̌έρι σ’,
μη δί’ς το μαχ̌αίρι σ’
Μ’ αραεύ’ς το ταίρι σ’
απ’ εμέν μακρά

Αν θα κομπώντς με,
εσύ, θα σκοτώντς με
Σον Άδην θα στρώντς με
να κείμαι αφκά

Όντες θυμούμαι
εσέν, παλαλούμαι
Να χάνω φογούμαι
τσ’ εγάπ’ς τα φτερά
Και για τ’ εσέναν
τ’ ομμάτι͜α μ’ κλαμένα,
φουρκίζ’νε εμένα
σ’ εγάπ’ς τα νερά