Νικόπολης παιδία

Ας τρώγομε κι ας πίνομε,
[σ̌εκέρι μ’, βάι!]
εμείς ας τραγωδούμε
[καϊμακλί μ’, τάι]
Απάν’ σον κόσμον θάνατος,
[σ̌εκέρι μ’, βάι!]
πασ̌κείμ’ πάντα θα ζούμε;
[καϊμακλί μ’, τάι]

Εμείς είμες, εμείς είμες
[σ̌εκέρι μ’, βάι!]
Νικόπολης παιδία
[καϊμακλί μ’, τάι]
Σα μὲσα μουν λαΐσκουνταν
[σ̌εκέρι μ’, βάι!]
λίρας, χρυσά φλουρία
[καϊμακλί μ’, τάι]

«Έλα» να λες με, έρχουμαι,
[σ̌εκέρι μ’, βάι!]
«δέβα» να λες με, πάω
[καϊμακλί μ’, τάι]
Να λες με «φίλ’ με δεύτερον»,
[σ̌εκέρι μ’, βάι!]
εκείνο πα θ’ ευτάω
[καϊμακλί μ’, τάι]