Ελαία ερίζωσεν

Της νυχτιάς τα ονείρατα
σε φέρνουν και πάλι
Μες στο νου σε φύλαξα
σα μάνα γλυκιά
Κι αν μικρή πατρίδα μου,
σε πόθησαν άλλοι
Μέσα στα τραγούδια μου
ανθίζεις ξανά

Ελαία ερίζωσεν,
ένθισεν, εφύλλωσεν
Τη ρίζαν το δάκρυν ποτίζ’
Ελαία ερίζωσεν,
ένθισεν, εφύλλωσεν
Τον πόνο μ’ ποίος θα ιστορίζ’;

Σε αναζητώ, βουρκώνω,
βάζω τα κλάματα
Σε λιμάνια μ’ έβγαλε
η μοίρα μακρινά
Μέσα στου αιώνα
τα άγρια χαράματα
Μονοπάτια πήραμε
κι οι δυο σκοτεινά

Ελαία ερίζωσεν,
ένθισεν, εφύλλωσεν
Τη ρίζαν το δάκρυν ποτίζ’
Ελαία ερίζωσεν,
ένθισεν, εφύλλωσεν
Τον πόνο μ’ ποίος θα ιστορίζ’;

Μέσα στ’ άγρια κύματα,
μες στη Μαύρη Θάλασσα,
ένα μοιρολόι
τραγουδάς ψιθυριστά:
«Ράγισα, τσακίστηκα
κι όμως δεν άλλαξα!
Γύρνα πάλι πίσω!»
μου ζητάς σπαραχτικά

Ελαία ερίζωσεν,
ένθισεν, εφύλλωσεν
Τη ρίζαν το δάκρυν ποτίζ’
Ελαία ερίζωσεν,
ένθισεν, εφύλλωσεν
Τον πόνο μ’ ποίος θα ιστορίζ’;