Έρθαμε ας ση Ρουσίαν

Έρθαμε ας ση Ρουσίαν,
εμείς πονεμένα ψ̌ήα
Μετά πεντακόσ̌ι͜α χρόνια
εμείς έρθαμε οπίσ’

Τ’ εμετέρ’ πα ας σον Πόντον,
απ’ εσάς ασ’ έναν τόπον
Μετ’ εσάς είμες αδέλφι͜α,
οι Τραντέλληνες εμείς

Ας σα χ̌ίλι͜α τετρακόσ̌ι͜α
εξήντα ένα έζησαμε
ση Ρουσίας τα χωρία,
Πόντιοι μετ’ έναν ψ̌ην

Χ̌ίλι͜α βάσανα εδέβεν,
το γένος εσιρινεύτεν
Πόσα γενέας εχάθαν
με τ’ ομούτιν σο ταφίν;

Θεέ μ’, τ’ όνομα Σ’ δοξάζω
και βαθέα αναστενάζω
Σ’ άγια χώματα τη Ελλάδας
πώς ευρέθα και πατώ;

Ξαν εντάμωσαμ’ αδέλφι͜α,
εκυλίγουσαν τα δά̤κρυ͜α
Αχ! πατρίδα μ’ πονεμένον,
θ’ αγαπώ σε όσον θα ζω