Έμνοστος είσ’ άμον μόρ’

Έμνοστος είσ’ άμον μόρ’,
τη τσ̌ιτί’ σ’ το χρώμαν ’χώρ’
Η μάνα σ’ στέκ’ κι ερι͜άει σε
ολύχτα άμον χοχόρ’

Τραγώδ’, νε πουλί μ’, τραγώδ’
κι ας έρ’ται η λαλία σ’
Τραγώδ’ τα τερτόπα σ’ πέ’,
λάφρυνον την καρδία σ’

Αχά έρθαν τα κρύα,
έσπρυναν τα ραχ̌ία
Τυλίεσαι το γεργάν’
και σύρτς τη μαναχ̌ία

Τραγώδ’, νε πουλί μ’, τραγώδ’
κι ας έρ’ται η λαλία σ’
Τραγώδ’ τα τερτόπα σ’ πέ’,
λάφρυνον την καρδία σ’

’Χ̌ι͜όντσε κι εχαπάτεψε
τ’ ομάλι͜α τα ραχ̌ία
Λύκο χ̌ειμωγκονί’ κιάν’
τρώει τα μικρά τ’ αρνία

Τραγώδ’, νε πουλί μ’, τραγώδ’
κι ας έρ’ται η λαλία σ’
Τραγώδ’ τα τερτόπα σ’ πέ’,
λάφρυνον την καρδία σ’