Καβαζίτα μ’

Καβαζίτα μ’, άκλερε
τ’ ουδάρ’ -τ- σ’ εμελίασεν
Άλειψον α’ βούτορον
να λαρούτ’ αλήγορα

Καβαζίτα μ’, τ’ άλογο σ’,
το μεγάλ’ το θηρίον
Τ’ έναν τ’ αντζίν αχτε κοτσόν,
κοτσοπατεί και πάει
Τ’ έναν τ’ ομμάτ’ν αχτε στραβόν
και τ’ άλλο ξάι ’κ’ ελέπει

Καβαζίτα μ’, σην γιαϊλά̤
τα χ̌ι͜όνι͜α ελύγανε
Τσ̌οχτάν τα αγρέλαφα
άλλο εσέν ’κ’ είδανε

Καβαζίτα μ’, άκλερε
για πέει με κι ας μαθάνω
Άμον εσέν, άκλερε μ’,
σον κόσμον μη παθάνω