Η κι͜άμα̤ντζ̌α μ’ κοκκύμελον

Η κι͜άμα̤ντζ̌α μ’ κοκκύμελον,
το τοξάρι μ’ ελαία
Ατού σο δεξ̌ι͜όν το μάγ’λο σ’
έχω βαθύ δοντέα

Ση λύρας ι-μ’ το γαπάχ’
πουλίν ’κι γοντουρεύω
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
λέγω και γαντουρεύω

Κι͜άμα̤ντζ̌α μ’, γανά-γανά,
αν ’κι παί͜εις καλά-καλά
θήκω απάν’ και κάφτω σε,
κάθουμαι και κλαίγω σε

Ση λύρας ι-μ’ το γαπάχ’
πουλίν ’κι γοντουρεύω
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
λέγω και γαντουρεύω

Ε! κι͜άμα̤ντζ̌α, κι͜άμα̤ντζ̌α μ’,
γιάμ’ πονεί το καρδόπο σ’;
Γιάμ’ κορίτσ’ ’κι δίγ’νε σε
κι ελλάεν το λαλόπο σ’;

Ση λύρας ι-μ’ το γαπάχ’
πουλίν ’κι γοντουρεύω
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
λέγω και γαντουρεύω

Η κι͜άμα̤ντζ̌α μ’ κοκκύμελον,
το τοξάρι μ’ ελαία
Εγώ πιστεύω τον Θεγό,
εσύ τον σκωλεκέα¹

Ση λύρας ι-μ’ το γαπάχ’
πουλίν ’κι γοντουρεύω
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
λέγω και γαντουρεύω