Τσ̌οπάνε μ’

Τσ̌οπάνε μ’, ντό γιοσμάς είσαι;
νασάν που έ͜ει σε άντραν!
Άφ’ς ατα κι έλα μετ’ εμέν
τα πρόατα σ’ ’κι χάν’νταν

Τσ̌οπάνε μ’, ντό γιοσμάς είσαι;
λάσ̌κεσαι σα ραχ̌ία
Πίνεις τα κρύα τα νερά
και σύρ’ς τη μαναχ̌ίαν

Αφκά σον Κοχρακόλιθον¹
έπεσες εκοιμέθες
Η δείσα έρθεν κι ετσ̌όκεψεν,
τσ̌οπάνε μ’, πώς ’κ’ εγρέθες;