Κατήβα σ’ ακροπέγαδον

Κατήβα σ’ ακροπέγαδον
όντες πατεύ’ ο ήλον
[και -ν-] Αρνί μ’, τ’ εσόν το φίλεμαν
γλυκύν άμον το μήλον

Χ̌ερομύλτσον και κοσ̌κίντσον,
βάλεν έναν βούραν κι άλλο
[και] Το φίλεμαν ντ’ εδέκες με,
εγώ ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω

Όσον τρανόν έν’ η γερὰ,
κάποτε θα λαρούται
Μόνον τη σεβντάς η εγάπ’
όσον ντο πάει απλούται

Χ̌ερομύλτσον και κοσ̌κίντσον,
βάλεν έναν βούραν κι άλλο
[και] Το φίλεμαν ντ’ εδέκες με,
εγώ ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω

Χώμαν ντο ’κι ποτίεται,
πώς θέλτς να εβγάλ’ χορτάριν;
Πώς να χ̌αίρεται η καρδι͜ά
αν έ͜εις απέσ’ ατ’ ’φκιάριν;

Χ̌ερομύλτσον και κοσ̌κίντσον,
βάλεν έναν βούραν κι άλλο
[και] Το φίλεμαν ντ’ εδέκες με,
εγώ ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω

Μακάρ’ να μη εφύτρωνεν
σεβντάς δεντρόν σο ψ̌όπο μ’
Ετράνυνεν κι η ρίζα ’θε
’σάρεψεν το καρδόπο μ’

Χ̌ερομύλτσον και κοσ̌κίντσον,
βάλεν έναν βούραν κι άλλο
[και] Το φίλεμαν ντ’ εδέκες με,
εγώ ας σο νου μ’ ’κ’ εβγάλλω