Εθάρρεσεν εμόρφυνεν

Εθάρρεσεν εμόρφυνεν
μετ’ ατό το λετσ̌έκι
Το εύκαιρον και το τσ̌ουβάλ’
σα ποδάρι͜α ’κι στέκει

Εσύ πέ’ ατεν ήνταν θέλτς,
«όχι» ντό έν’, ’κ’ εξέρει
Ας σ’ αρνικόν τον γάιδαρον
γάλαν εβγάλ’ και παίρει

Απέξ’ το μήλον κόκκινον,
απέσ’ έν’ σαπεμένον
Ο πρόσωπος ι-σ’ παρλαεύ’
το καρδόπο σ’ καμένον

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
ας σην καρδία μ’ έβγα
Τα δά̤κρυ͜α μ’ ετελέθανε,
εγώ την άκρα σ’ ’κ’ εύρα

Παίζω το κεμεντζ̌όπο μου
απάν’ σα δύο κόρδας
Εγέμ’νε αποζούλ’ γαρκόν
απάν’ σα ξένα πόρτας