Ο ουρανόν ελίβωσεν

Η τύχη μ’ ντό στραβόν έτον
σ’ εσέναν να κομπούμαι;
Το τουλωτόν και το ποτάμ’
έπρεπε να φοούμαι

Αφού θέλτς να χωρίουμες,
έπαρ’ τ’ ημ’σά τα πόνια μ’
Μ’ αφήντς ατα όλια σ’ εμέν
και λιγοστεύ’ς τα χρόνια μ’

Ο ουρανόν ελίβωσεν
και φαρμακών’ το ψ̌όπο μ’
Ντ’ εποίκα σε, νε σ̌κύλ’ κουτάβ’,
κι έκαψες το καρδόπο μ’;

Ση σεβντάν μη ταράεσαι,
θ’ ευρήκ’ς και την πελιά σ’ -ι
Απέσ’ να ρού͜εις θα καίγ̆εσαι,
μακρά να στέκ’ς ριγάς -ι

Μη κλαις, κιφάλ’, ντο έπαθες,
κλάψον ντο θα παθάνεις
αν ’κι γλυτώντς ας σην πελιάν
ντ’ εγρίβωσεν απάν’ ι-σ’