Τη ξενιτείας το ραχ̌ίν

Άμον εμέν είν’ εφτωχά
τα λόγια ντο θα λέω
Σα ξένα ντο υπόφερα,
νουνίζ’ ατα και κλαίω

Σην ξενιτει͜άν αχπάσκουμαι,
γιά πάω γιά ’κι πάω
Για τ’ εσέναν, τρυγόνα μου,
τα παλαλά ντ’ ευτάω

Σην ξενιτει͜άν αχπάσκουμαι,
αρνί μ’, απέσ’ ση νύχταν
Τα δάκρυ͜α ’θε εκυλίουσαν,
εγώ επέρα ’νίφτα

Εσέν όντες ’κ’ ελέπω σε
πάω να παλαλούμαι
Τη καρδι͜άς ι-μ’ το ντώσιμον,
πουλόπο μ’, αφουκρούμαι

Τη ξενιτείας το ραχ̌ίν
απάν’ ι-μ’ εχαλάεν
Έρθεν, εδέβεν τ’ αρνόπο μ’,
είδε με κι εχπαράεν