Τερώ τ’ ομμάτι͜α σ’ και πονώ

Τερώ τ’ ομμάτι͜α σ’ και πονώ,
τα χ̌είλι͜α σ’ κι αρρωσταίνω
και σ’ έναν φίλεμαν τ’ εσόν
εγώ ξάι ’κι ανασαίνω

Θεέ μ’, αν είσαι δίκαιος
βάλεν το χ̌έρι Σ’, βάλεν
Εγώ ατέν εγάπεσα,
γιατί να παίρω άλλεν;

Όσον το ύψος τ’ ουρανού,
τη θάλασσας το βάθος
ατόσον για τ’ εσέναν έν’
τη καρδι͜άς ι-μ’ το πάθος

Άλλαξον, πουλί μ’, άλλαξον,
άλλαξον το νιά̤τι σ’
Εσύ εμέναν θα κλαινί͜εις
και με το ταπιάτι σ’