Φώτισην δος ατεν, Θεέ μ’

Θεέ μ’, Εσέν ευχαριστώ
και τ’ όνεμα Σ’ δοξάζω
Ση χάρη Σ’ κι ας σην ψ̌η μ’ απέσ’
τρανόν λαμπάδαν τάζω

Γερόν παιδίν εχάρτσες μας,
έμορφον με την υείαν
Τρανόν χαράν εγόμωσες
τ’ εμέτερα τα ψ̌ήα

Φώτισην δος ατεν, Θεέ μ’,
και υείαν κι ευλοΐαν
Νύφεν να καμαρώνομε
ατέν σην εκκλεσίαν

Εφώταξεν τ’ οσπίτ’ν εμουν
ας σα πολλά τα κάλλια
Τον κόσμον όντες παίρ’ ατεν
θαρρώ κρατώ εγκάλια

Ζωή μ’, νεφές ι-μ’ και χαρά μ’
κι αυριαζ’νά μουράτι͜α
Να ποδεδίζ’ ατα, αρνί μ’,
ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α

Φώτισην δος ατεν, Θεέ μ’,
και υείαν κι ευλοΐαν
Νύφεν να καμαρώνομε
ατέν σην εκκλεσίαν

Να χ̌αίρεσαι και τ’ όνεμα σ’
με τη Θεού το λόγον
Τα μάγ’λα σ’ δάκω και φιλώ
και τη χαρά σ’ να τρώγω

Το όνεμαν τη μάνας ι-μ’
εξέγκα, νε πουλόπο μ’
Παρασκευούλα μ’ έμορφος
κι ας σο δέντρο μ’ κλαδόπον

Φώτισην δος ατεν, Θεέ μ’,
και υείαν κι ευλοΐαν
Νύφεν να καμαρώνομε
ατέν σην εκκλεσίαν

Σ’ έναν το χ̌έρ’ εσέν κρατώ,
σ’ άλλο, πουλί μ’, το ταίρι μ’
Στουλάρ’ σα πόνια τη ζωής
ο κύρης, περιστέρι μ’

Τα νύχτας θα ευτάμ’ ατα
για τ’ εσέναν ημέρας
Να τρανύντς και να χ̌αίρουμες
η μάνα σ’ κι ο πατέρα σ’

Φώτισην δος ατεν, Θεέ μ’,
και υείαν κι ευλοΐαν
Νύφεν να καμαρώνομε
ατέν σην εκκλεσίαν