Λέγ’ α’ και σην ψ̌η μ’ ματώνω

Τίνος εγκαλιά επορεί
για να χουλέν’ τ’ εμόν την ψ̌ην
Πόνον επέρα κι απ’ εσέν
δέβα, πουλί μ’, τιδέν πα ’κ’ έν’

Λέγ’ α’ και σην ψ̌η μ’ ματώνω,
είχ̌εν η εγάπη σ’ πόνον
και εγώ εθάρρεσα, αρνί μ’,
μετ’ εσέν θα λαρώνω
Τ’ εσόν ’κ’ έτον, πουλόπο μ’,
το μαχ̌αίρ’ σο καρδόπο μ’
Είχα κι άλλο έναν γεράν,
έναν παλαιόν σεβντάν

Κι άλλο γεράν απέσ’ σην ψ̌η μ’
ενοίεν κι απ’ εσέν, πουλί μ’
Πώς εύρε με κι άλλον κακόν,
ανάθεμα την τύχ’ τ’ εμόν

Λέγ’ α’ και σην ψ̌η μ’ ματώνω,
είχ̌εν η εγάπη σ’ πόνον
και εγώ εθάρρεσα, αρνί μ’,
μετ’ εσέν θα λαρώνω
Τ’ εσόν ’κ’ έτον, πουλόπο μ’,
το μαχ̌αίρ’ σο καρδόπο μ’
Είχα κι άλλο έναν γεράν,
έναν παλαιόν σεβντάν

Και ποίος την καρδι͜ά τ’ εσόν
θα καίει, πουλί μ’, και θα ματών’
Μαναχέσσα θ’ απομέντς
κι ατότε εμέναν θ’ αραεύ’ς

Λέγ’ α’ και σην ψ̌η μ’ ματώνω,
είχ̌εν η εγάπη σ’ πόνον
και εγώ εθάρρεσα, αρνί μ’,
μετ’ εσέν θα λαρώνω
Τ’ εσόν ’κ’ έτον, πουλόπο μ’,
το μαχ̌αίρ’ σο καρδόπο μ’
Είχα κι άλλο έναν γεράν,
έναν παλαιόν σεβντάν