Τ’ ομμάτι͜α μ’

Τ’ ομμάτι͜α μ’ ας σ’ ομματόπα σ’
άμον τα κάστρα επάρθαν
Και τη εγάπ’ς τα κατενά
τα πρώτα δά̤κρυ͜α εφάνθαν

Κορτσόπον αγγελόμορφον,
ας σον Θεόν σταλμένον,
εγκάλια μ’ θα κρατώ ’σένα,
τσ̌ιτσ̌έκ’ σκουντουλιγμένον

Πουλόπο μ’, τα τερέματα σ’
εμέν μουράτι͜α δίν’νε
Τα τριαντάφυλλα τ’ εγάπ’ς
ολόερα μ’ ανοίγ̆’νε

Κορτσόπον αγγελόμορφον,
ας σον Θεόν σταλμένον,
εγκάλια μ’ θα κρατώ ’σένα,
τσ̌ιτσ̌έκ’ σκουντουλιγμένον

Μακρά απ’ εσέναν ’κ’ επορώ
να ζω και υποφέρω
Η ψ̌η μ’ ντο σύρ’ αν ’κ’ ’ίνεται
τα ερημίας παίρω

Κορτσόπον αγγελόμορφον,
ας σον Θεόν σταλμένον,
εγκάλια μ’ θα κρατώ ’σένα,
τσ̌ιτσ̌έκ’ σκουντουλιγμένον

Παρχάρ’ έν’ και παράδεισος,
πουλόπο μ’, η εγκάλια σ’
Κι εγώ γουρπάν’ θα ’ίνουμαι
σα περισσά τα κάλλια σ’

Κορτσόπον αγγελόμορφον,
ας σον Θεόν σταλμένον,
εγκάλια μ’ θα κρατώ ’σένα,
τσ̌ιτσ̌έκ’ σκουντουλιγμένον