Ε! κορίτσ’, ’κ’ εντρέπεσαι;

Ε! κορίτσ’, ’κ’ εντρέπεσαι;
ντό είναι ατά ντ’ ευτάς;
Εξέγκανε τ’ όνεμα σ’
μετ’ ατόν τον γείτονα σ’

Η μάνα τ’ς πάντα νουνίζ’,
το κορτσόπον ατ’ς θ’ αντρίζ’
Ατέ τιδέν ’κ’ εγροικά,
λάσ̌κεται έναν παραπάν’

Το καρδόπον ατ’ς πονεί,
τα στράτας όλιον τερεί
Και σ’ ορμάνι͜α τα τράνα
ατέ ευτάει τα παλαλά