Άστρον τ’ ανατολής

Εσύ είσαι τ’ ανατολής,
τ’ άστρον το λαμπερόν -ι
Νασάν που δί’ σε φίλεμαν
προτού να ξημερώνει

Τη στράτα σ’ ’κι βαραίνομαι,
τα γόνατα μ’ ’κι τσ̌ίζω
Θα πάω και θα έρχομαι,
το καρδόπο σ’ θα χτίζω

Εγάπ’ τ’ εσόν εγώ είμαι,
εσύ τ’ εμόν ο ήλεν
Τ’ ομμάτι͜α σ’ τα παντέμορφα
τ’ εμόν ο ταραήλ’ έν’