Σ’ έρημον την ξενιτείαν

Εχπάστα σην ξενιτείαν
χωρίς τα μωρά μ’
Θα τρώει με η αροθυμία
που/ντο ’κ’ είναι σιμά μ’

Σ’ έρημον την ξενιτείαν
καν’νάν ’κ’ εγνωρί͜εις
Κανένας ’κι βοηθά σε,
ούτε συγγενής

Εκεί, μάνα μ’, που θα πάω,
’κι θα κάθουμαι
Ση γαρή μ’ και σα μωρόπα μ’
οπίσ’ θά ’ρχουμαι