Εχπάστα για το κρενίν

Εχπάστα για το κρενίν,
η σεβντά μ’ περ’μέν’ εκεί
Εχπαράεν το πουλί μ’
και ερρούξεν το λαήν’

Είδα ’τεν απέσ’ σ’ ορμάν’,
έρθεν κι εκχ̌ύεν η χρά μ’
Έν’ άμον κρύον νερόν,
που πίν’ α̤το παλαλών’¹

Η τσούνα η μανίτσα σ’,
’κι θέλ’ να δί’ με χαράν
Ας σα δύο τα κορτσόπα τ’ς,
σ’ έναν ’ίνουμαι γουρπάν’

Είδα ’τεν απέσ’ σ’ ορμάν’,
έρθεν κι εκχ̌ύεν η χρά μ’
Έν’ άμον κρύον νερόν,
που πίν’ α̤το παλαλών’¹

Νε κουτσ̌ή, ’κ’ εντρέπεσαι;
Ντό είναι ατά ντ’ ευτάς;
Δος μα την θαγατέρα σ’
και τον κόσμον μ’ ερωτάς

Είδα ’τεν απέσ’ σ’ ορμάν’,
έρθεν κι εκχ̌ύεν η χρά μ’
Έν’ άμον κρύον νερόν,
που πίν’ α̤το παλαλών’¹

Έρχουμαι ση μαχαλά σ’,
τέρεν κι έβγα ας σην οτά σ’
και καν’νάν πα μ’ ερωτάς,
πουλί μ’, έλα ση σεβντά σ’

Είδα ’τεν απέσ’ σ’ ορμάν’,
έρθεν κι εκχ̌ύεν η χρά μ’
Έν’ άμον κρύον νερόν,
που πίν’ α̤το παλαλών’¹